Geboorte MIchael

Februari 2010 gingen ik en mijn man met z’n tweetjes het ziekenhuis in om er even later met zijn drietjes uit te komen. Dat ‘even’ werd helaas even wat langer.

Omdat ik ingeleid zou worden moesten we dinsdag 10 februari om vijf uur ’s morgens ons bed uit. Waarna we vervolgens 6 uur het ziekenhuis belden met de vraag of er een kamer vrij was. Vol spanning voor wat ons te wachten stond, konden we direct terecht. Met mijn man en mijn moeder zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Buiten was de wereld wit, er lag een deken van sneeuw voor onze kleine boef. Een mooie dag om te komen. Eenmaal daar stond er een prettige kamer te wachten. Helemaal in huiselijke sfeer met koffiezetapparaat vriendelijke kwieke zuster van de nachtdienst welke het ons helemaal naar de zin maakte. Ik was op dit moment zo zenuwachtig, ik had nog geen voorstelling van wat een wee was, en wat me te wachten stond.

Toen wij ons helemaal gesetteld hadden kwamen de assistentes vertellen wat de ingreep inhield. Ze gaven direct aan dat het een pitte bevalling zou gaan worden, uit ervaring zien ze dat je door inleiden meer en sneller veel pijn hebt van de weeën. Op dit moment liet ik het allemaal maar op mij afkomen, hij moest er toch uit!

Vol goede moed gingen we van start. Om 7:30 werd de gel ingebracht en de weeën begonnen vrij kort daarop al. Harde buiken en een zeer pijnlijk gevoel. De zuster zouden over vijf uur terug komen. Als er dan nog geen sprake van ontsluiting zou zijn, dan een tweede gel, zeiden ze. In de loop van de vijf uur werden de weeën heviger en heviger. En ik moeier en moeier van de pijn. Uren lang hebben mijn man en moeder mijn rug gemasseerd en uren lang het dopje voor de hartslag rechtgehouden. Minuten kropen voorbij en in de middag kwam er een andere co-assistent. Geen gel? Nee, wel toucheren, maar geen gel. Andere richtlijnen van een andere arts. Tot laat in de nacht hebben we moeten aanmodderen met het toucheren, rug masseren en de pijn proberen te dragen. Het deed zo enorm veel zeer, dat ik toch hoopte dat er snel wat meer schot in zou komen.

Eindelijk na alle uren aanmodderen kwam er een super lollige co-assistent (Chris), welke eerlijk toegaf ‘kippig’ te zijn. Ze was steeds van alles kwijt en de zusters rende chaotisch in het rond, en andere namen van alles twee mee, omdat ze telkens alles kwijt was. Toch was zei de gene die zei: “meisje, meisje wat hebben ze je lang aan laten modderen.” Ze gaf de tweede tube gel, en deed dit zelfs zonder mij pijn te doen.

Even later, kwam er weer een andere arts met de mededeling de weeën te stoppen en toch maar te gaan slapen. Morgen gaan we opnieuw beginnen. Ik kreeg een shot morfine en slaapmiddel en rusten maar. Ik werd zo enorm misselijk van de middelen die ze mij hadden gegeven waardoor ik moest overgeven. Echter kwam er een half uur later weer een andere arts, welke over een keizersnee begon en aangaf dat het met ons zoontje zijn hartslag niet goed ging! Snel werd er apparatuur binnen gereden en ik aan een infuus gekoppeld. Enige stress was duidelijk merkbaar. Er werd getoucheerd en vier cm omsluiting geconstateerd. Snel de wee opwekkers in het infuus en weer wachten. Ik had op dit moment enorme weeën maar probeerde me rustig te houden zover dat kon.

Even later weer paniek, het hartslagje van Mex leek nog meer te dalen. Het vruchtwater werd gebroken, en een hartslagmeter op het hoofd van ons mannetje aangebracht en weer even later ook nog een weeën meter.

Rond 5 uur ’s morgens de volgende ochtend begon de tijd toch wel te drinken.We werden geïnformeerd over het feit dat dokter Pernet (gynaecoloog) uit haar bed was gebeld. Want Mex begon zich aanzienlijk minder prettig te voelen in mijn buik, en het werd inmiddels toch wel tijd dat hij eruit kwam. Op dit moment stonden er wel 5 mensen extra in de kamer waaronder een gynaecoloog die mij meteen tot rust bracht. Het hartslagje van Mex daalde tot onder weeniveau. Oftewel het hartslagje verdween achter de wee in de grafiek tot onder 56 (welke normaal rond de 150 hoort te zijn). Geluid uit, kar opzij zodat ik het niet kon zien. Er werd nieuwe apparatuur binnen gehaald en de eerst zo huiselijke kamer deed alles denken aan een operatiekamer.Toen kwam pas het eerste besef dat het, ook nu, wel eens mis zou kunnen gaan. Ik was zo blij met de gynaecoloog die er was, een mens met een uitstraling en energie, welke je doet denken dat je weer de hele wereld aan kan! Na een korte controle zei ze: “Ach meid je hebt tien centimeter.” Waarop mijn moeder antwoorden: “Waar wachten we dan op! Dan gaan we nu werken lieverd!” Na 3 persweeën waarin ik zo’n 4 a 5 keer in één adem met al mijn kracht perste! En ik zelf heel rustig bleef, was binnen 23 minuten ons lieve kleine mannetje geboren!

De bevalling was pittig! (23 uur) Ik ben die nacht nog in het ziekenhuis gebleven aangezien mijn bloeddruk in de zwangerschap erg hoog was. Op zich was dat eigenlijk enorm fijn, lekker met ons mannetje knuffelen en vertroeteld te worden door mijn man! De zorg van de zusters was ook super waardoor we echt zorgeloos van de eerste uurtjes konden genieten van ons zoontje.