Mij gebeurt dat niet. Dat zeg en hoop ik al bijna anderhalf jaar. Ondanks mijn ADHD ben ik met mijn dreumes extreem voorzichtig. Geen hete dingen op tafelkleden, in de keuken ligt alles op veilige afstand, de trap kan ze niet eens bij, ik ben hysterisch over het feit dat ze, ooit, met haar slaapzak aan uit haar ledikant kan klimmen en uit het openslaande raam kukelt (daar wil ik nog steeds zsm een balk voor!)
Ik lees over mama’s die kinderen gebroken en verbrand aantreffen onderaan de trap of naast de frituurpan. Althans, ik lees dat eigenlijk nooit. Ik lees dat hete thee de meest voorkomende oorzaak van brandwonden bij baby’s en kinderen is, en dat frituurvet, de trap, deuren en ga zo maar door de reden is voor bijna alle ongelukken in huis, maar ik hoor er zelden of nooit een moeder over.
In onze privé Facebook groep met 140 mama’s lees ik wel eens dat een baby in de kruipfase van het bed is gerolt, of van de bank, vaak nog door een even niet oplettende mama of een zich een seconde omdraaiende papa. Ik lees over vingertjes tussen deuren en hoofdjes stoten aan deurposten (in mama’s armen ja, dat gebeurd vaak..).
Maar die ene, echt zo vreselijk nare, de hete thee, lees ik nooit uit de eerste hand.
Daar komt het dan mama’s: Het is mij dus wel gebeurd omdat er niet is opgelet. Mijn dreumes van net geen 1,5 heeft eerste en tweedegraads brandwonden op haar buikje. Het is denk ik met stip het meest afschuwelijke wat ik ooit heb meegemaakt en ja, al is er niets meer aan te doen, ik voel me zoooo intens schuldig. Ik zie het de hele tijd voor me, ik lig er wakker van (terwijl zij, bikkel als ze is, redelijk doorslaapt met een zetpilletje op).
Ik wil jullie kort vertellen hoe het gebeurde maar vooral wat je dan moet doen. Omdat ik vorig jaar bij Livis baby-en kinderEHBO heb gevolgd wist ik ondanks mijn enorme paniek, want echt, ik flipte hem ook bijna, snel een adequaat te handelen. Dit heeft de schade waarschijnlijk beperkt, dat hoop ik in ieder geval, de chirurg verteld daar volgende week meer over.
Het is in de avond, net na het eten, thee op de bank en de hete thee is in de vensterbank gezet, naast de bank. Ik heb er niet bij nagedacht, ik zet het glas altijd naar achteren, maar papa had m neergezet en ik lette er niet op. Nimh zat bij mij te spelen, stond op en trok de hele kop thee van zo’n 95 graden over zich heen (het was kruidenthee, op 100 graden gekookt). Ik dacht dat ik doodging, Nimh krijste het uit.
Ik heb direct mijn hand onder haar romper en vest gestoken. Als het droge brand is (dus niet met stoom of water maar door vuur, olie of elektriciteit) moet je dit NOOIT doen. In dit geval heb ik haar kleertjes direct van de huid gehaald en uitgerukt omdat ik voelde hoe heet de stof nog was en zodat het niet kon doorbranden. Ze had een heel hip Zara vest aan maar van lekker warmtevasthoudend polyester, en acryl, dat hield de hitte ook vast. Normaliter laat je kleding zitten en gaat de luier ALTIJD uit met hete vloeistof. Haar maillot was droog dus daar heb ik op dat moment niet op gelet. Een onvoorstelbaar naar beeld maar de vellen hingen er direct bij. Ik kan dit beeld en haar gegil ook nog niet loslaten.
Vier seconden later stond ik met een hysterisch kindje onder de douche. Dan maar eerst koud water, daarna lauw laten worden en niet te hard laten stromen. Daar stond ik, totaal overstuur me in te houden want mijn kleine meisje had het al moeilijk genoeg. Papa was van het toilet afgevlogen en belde de huisartsenpost, ik wist op dat moment niet eens wie we moesten bellen en wat we moesten doen maar mijn instinct was juist; Water, water, water. Koelen met lauw, niet te hard stromend water, het liefst alleen het verbrandde deel in verband met onderkoeling, maar ik kon de schade nog niet goed inschatten dus heb haar hele rompje eronder gehouden.
Eerst water, de rest komt later. Daarna met een flinke wond (al dan niet open) altijd naar de huisarstenpost of eerste hulp. Is een flink deel van het lichaam verbrand, is het verkleefd, is het zwart, geel, wit, grote blaren,bel dan maar 112, dan heb je derdegraads en kan een kind in shock raken. Wij hadden ook 112 gebeld ware het niet dat met spoed de huisartsenpost ook meteen opneemt, Nimh was gewoon bij en de huid was niet diep verbrand, dat zagen we wel.
Daarna met het kindje rechtop in een zachte deken of badjas naar de EHBO. geef geen eten of drinken. Als nazorg, geef extra eiwitten in de vorm van melk, verse kaas, noten, peulvruchten en vlees of vis. Zorg dat de huid goed kan ademen (katoenen of wollen kleertjes) en luister verder naar de artsen. Verwijt jezelf niks, al doe je dat toch, doe ik ook, knuffel en koester en wees eerlijk tegen elkaar mama’s, er gebeurd ons de vreselijkste dingen en we schamen ons kapot, maar dat hoeft niet.
Zoals een moeder zei toen ik net zwanger was, je gaat je kind pijn doen, nooit expres, maar het gebeurd. Overigens, een van de redenen dat veel mama’s zwijgen is misschien omdat ze bang zijn dat men denkt dat je je kind wat aandoet of hebt gedaan. Deze leeftijd van dreumesjes en peuters zit nu eenmaal vol vallen, botsen, stoten, blauwe plekken op de gekste plaatsen, het ter aarde storten van je kind dat op de bank aan het springen is etcetera. Dan nog, adequate hulp voor je kindje is net even belangrijker dan ‘wat anderen wel niet kunnen denken’.
Tot slot, twijfel je wel bij iemand met een steeds maar ziek of gewond kindje, heb ik al eerder eens aangekaart, bel Veilig Thuis en overleg dit.
EHBO cursussen voor baby en kind en ook volwassenen kan je volgen via onder andere Livis. Je verzekeraar vergoed dit ook vaak.
Met ons kindje gaat het redelijk, ze is lief en vrolijk en krijgt wat pijnstilling, waarschijnlijk komt haar huidje in orde als we haar goed blijven insmeren (zeker in de zon van de zomer). Ze is wel huileriger en aanhankelijker, komt mooi uit want het liefst stop ik haar terug in mijn buik momenteel, zo hard wil ik haar knuffelen en koesteren. Ik beloof dat er volgende keer een gezellige blog komt :). En een recept voor ijsthee.
Op 20 juli, 5 dagen nadat ik 38 ben geworden, is onze dochter Nimhue geboren. Vanwege de onmogelijke uitspraak (Nimmewee) is haar roepnaam Nimh. Zij is, uiteraard, ons kleine wondertje. Eerder genoemde man en vader is mijn rots in woelige branding.
Sinds mijn 36ste weet ik dat ik ADHD heb, na een lange en vaak moeilijke zoektocht naar wat er nou toch 'anders' aan mij was.
Bloggen doe ik niet alleen over zwanger-en moederschap maar over het leven an sich. Naast dat ik schrijf voor mijn werk ben ik Event Manager en Wedding Planner. Mijn schrijfstijl is al sinds mijn eerste blogs onomwonden en kritisch en overgoten met een sausje van zwartgallig sarcasme. Ik ontzie niets en niemand, en zeker mijzelf niet.
De belangrijkste kernwaarde in mijn leven: Liefde. En humor. Zonder humor was ik er allang niet meer geweest en zou ik al helemaal geen tweede baby willen.
- Met de complimenten van de directie - 2 maart 2021
- Heerlijke Stoofperentaart - 20 november 2020
- Bij brandwonden; Eerst lauw water, de rest komt later! - 17 januari 2018
1 Reactie
Een supereerlijk dapper en liefdevol mammaverslag. Zo gaan de dingen en geloof me, het is waar wat die dame zei.
‘Vroeg of laat doe je, op wat voor wijze ook, jouw kind verdriet of pijn.
Een troost, je doet dat nooit opzettelijk! ( zeldzame uitzonderingen dagelaten)
Reacties gesloten